33. haftadaymisim en son yazdigimda... az kaldi demisim, sabirsizlanmisim... kendimle vakit gecirmisim sonra, kahve icmeye, iki sayfa kitap okumaya vaktim varmis... sanki seneler onceydi.
Ezgi 2.5, Ozan 2.8 kilo olarak Norah Jones esliginde 18 Kasim tarihinde dogdular... Dogumu bir otel odasinda 3 gun boyunca bekledik, cunku hastane eve cok uzak bizim dogum ise cok yakindi...Burada 38 haftadan iki gun once bile bebekleri sezeryan ile almanin yasak oldugu bir TIP anlayisi var, dolayisiyla yalvar yakar olmama ragmen, nisanimin gelmis olmasina ragmen, degil cocuklari kendimi bile tasiyamayacak kadar agir olmama ragmen cocuklari almadilar. Iyi ki de almamislar... onlar iceride bu uc gun icinde 3 gram bile almis olasalar buna degdi...
Yuzbinlerce sukur ki, kucuk olmalarina ragmen saglikliydilar... Sezeryan, epidural filan pek muhim mevzular degilmis, 20 dakika icinde oldu da bitti hersey... Hatta doktor yaninda bir de stajyer getirmis, herseyi detaylica konusa konusa yaptilar, ben de bizzat kendi dogumumun her turlu ayrintisi konusunda gereksiz yere bilgilendim... Dunya sekeri anestezist Ben ve cekik ebe Alison dogum boyunca fotograflarimizi cekip gozyaslarimi sildiler... Bildigim butun dualari okudum, kardeslerime, tum cocuk isteyenlere, hic tanimadigim, gormedigim insanlara dua ettim. Dua fasli bitince Tunayla konustuk biraz, hersey cok guzel olacak dedik... derken nasil gecti, nasil dogdu yavrular anlamadim...Ertesi gun ayaktaydim, uc gun icinde de evde bir asagi bir yukari kosturuyordum...
Lohusaligin ilk 2 haftasina herseye gerekli gereksiz agladim. Sterilizasyon aletlerinin komplikeligine, dogum yapmama ragmen hala 5 aylik hamile gibi olmama, son iki haftaya kadar olmayan catlaklarima, "bir aslan miyav demis, minik fare kukremis" sarkisina, annesine kotu davranan insanlara, Tuna'nin babalik izninden sonra ise baslamasina, haftalardir alinmayan kaslarima, cocuklarinin once kabiz sonra ishal olmasina...annem, canimin ici annem, beni ne zaman aglar gorse saldi makaralari, o da agladi... bu duruma ben daha da agladim.. "sen boyle herseye aglamazdin" dedi bana bir seferinde ... "evet" dedim... " o zaman baska bir insandim..."
ben gercekten 18 Kasim'dan once baska bir insandim...18 Kasim ise hayatimin en guzel gunuydu. Hani anketlerde filan sorarlar ya; en mutlu oldugunuz an diye... Ben 19 Kasim sabahi odamin penceresinden gunes dogarken bu soruyu cevapladim.
Sonra evimize geldik... bu andan itibaren benim annelik gercegim de baslamis oldu. Sanirim ilk gecemizde sabahin erken bir saatteydi, Tunayla aglayan cocuklarimiza bakip dertlerini anlamaya calisiyorduk.. toplamda belki 1 saat ya uyumus ya uyumamistik ve sinirlerimiz alt ust durumdaydi... bir ara pencereden kulakliklarini takip kosuya cikmis bir kadin gordum... ne kadar da ozgurdu, ne kadar da rahatti... o anda anladim hayatimin bir daha asla eskisi gibi olmayacagini. Asla "sadece kendimi" dusundugum bir anim, arkama bakmadan kapatacagim bir kapim olmayacakti... Bir anda kendimi koseye sikismis hissettim. Itiraf ediyorum, kendimi hic ama hic bu kadar caresiz hissetmedim... Ayni anda akil almaz bir vicdan azabina kapildim, ben ki bu yavrulari belki senelerce bekledim, nasil bu kadar bencil seyler dusunebilirdim... uykusuzluk, gerginlik, bazen ayni anda bazen arka arkaya aglayan iki adet 3 gunluk yavru ve ne yapmam gerektigi konusunda tek bir fikrimin olmamasi beni ne hallere dusurmustu, neredeyse kendimi taniyamadim.
Kisaca demem o ki hicbir kitap, hicbir internet sitesi, hicbir hikaye, hicbir kurs bir insani annelige hazirlayamazmis; anlamis oldum.. anneligin basladigi ilk gece, herseyin sirrinin cozuldugu bir geceymis, hersey iste o anda baslarmis demek... annelik benim su son 17 gunde anladigim kadariyla her turlu seyi ayni anda hissedebildigin, su ana kadar farkinda olmadigin algilarinin acildigi, hic bilmedigin hisleri hissettigin baska bir boyutmus, ve hakkini verebilmek gercekten zormus..
yakinda kendimi toplayip daha da bir anlamli seyler dusunebildigimde Ezgi ve Ozan'li gunlerden haberdar etmeye devam ederim. Bu esnada alt degistirme, emzirme ve gaz cikarma faaliyetlerimiz tum hiziyla devam edecek ve ben iki kuzumla gunesli sabahlarda daha cok sarkilar soyleyecegim umarim... Unutmadan... bir mucize eseri dogumdan 10 gun kadar once yeni evimize tasindik... azmeden dervis turunden bir hikayeydi o da...neyse hepsi geride kaldi.
soranlara, merak edenlere bizden cok sevgiler... herkese mutlu gunler... Allah tum bebekleri ve anne babalari korusun, kollasin dilerim.
